اربعین آمد دلم را غم گرفت     

                  بهر زینب(س) عالمی ماتم گرفت

سوز اهل آسمان آید به گوش

                  ناله ی صاحب زمان آید به گوش

جان اهل بیت عصمت بر لب است

                  کاروان سالار آنها زینب است

جمله مستان سوی ساقی آمدند

                  مست مست از جام باقی آمدند

سینه ها آماج رگبار بلا

                  جای زخم ریسمان بر دستها

هوش از سر رفته و دل باخته

                  جسم خود را بر زمین انداخته

هر یکی در جستجوی تربتی

                  بر لب هر یک کلامی، صحبتی

قلبها پر شکوه از بیداد بود

                  آشنای قبر ها سجاد(ع) بود

رهبر زینب(س) امام راستین

                  حجت حق بود زین العابدین(ع)

با کلامش عمه را مغموم کرد

                  تا که قبر یار را معلوم کرد

آمده همراه دخت بوتراب

                  بر سر  آن قبر کلثوم و رباب

زخمهای این سفر سر باز کرد

                  هر کسی درد دلی آغاز کرد

زینب ازم‍‍ژگان خود یاقوت ساخت

                  داستان این سفر را باز گفت

گفت ای سالار زینب السلام

                  ماه شام تارزینب السلام

بر تو پیغام سفر آورد ام

                  از فتوحاتم خبر آورده ام

کرد با من این مسیر عشق طی

                  راس تو منزل به منزل روی نی

معجرم نیلی شد و مویم سپید

                  از غم دوری تو قدم خمید

گر که دست رحمت و صبرت نبود

                  زینبت در راه کوفه مرده بود

ظلم دشمن تا که بی اندازه شد

                  ماجراهای سقیفه تازه شد

ریسمان بر گردن سجاد بود

                  غربت بابا مرا در یاد بود

دیدی از نی دست خواهر بسته بود؟

                  گوییا دستان حیدر بسته بود

یاسها را جوهر نیلی زدند

                  مادرم را گوییا سیلی زدند

ازشماتت کردن دشمن مپرس

                  از سه ساله دخترت از من مپرس

شد سرت یک نیمه شب مهمان او

                  با وصالت بر لب آمد جان او

مرد در ویرانه و من زنده ام

                  بی رقیه(س) آمدم شرمنده ام

بارها از دوریت جان باختم

                  بین مقتل من تو را در یافتم

گر تو ای لب تشنه برداری سرت

                  حال نشناسی دگر این خواهرت....