هوالودود
فکر میکنم تو زندگیم بیشتر از هزار بار به این سوالی که حال و هواش این روزا برام واقعیتر و محسوستر شده؛ فکر کردم:

اگر بدونی یه سال دیگه، یه ماه دیگه یا یه روز دیگه این موقع دیگه تو این دنیا نیستی ،چی کار میکنی و چیکار نمیکنی؟

این سوالو وقتی هفت ساله بودم خانوم افراز تو کلاس اخلاقی که برا بچه ها تو مسجد شیشه برگزار میکرد ازمون پرسید و شد به یاد موندنی ترین سوال زندگیم. اون موقع جواب درستش به ذهنم نرسید و جوابی که خانوم شایسته بهمون داد شد خلاق ترین جوابی که تا اون موقع شنیده بودم:اگر آدم عاقلی باشی نباید هیچ فرقی کنه برنامه ت.
حالا شب اول من برا این کمتر از یک سالم برنامه ریزی کردم اما از خدا که پنهون نیست از شما چه پنهون؛ نمیتونم اجرایی کنم برنامه های جدیدو یعنی به قول خودم خداوکیلی حسش نیست.
اما یکی از کارای مهمی که حتما باید بکنم اینه که حتما برم و مسجد شیشه و مسجد المصطفی که این کلاسا توش برگزار میشد رو حتما ببینم. شایدم یکی از همین روزا رفتم و خانوم شایسته رو پیدا کردم و بهش گفتم حرفا و سوالاش چقدر تو زندگی دستمو گرفته ...
الان من با اینکه آدم عاقل و عارفی نبودم حسشو ندارم برنامه زندگیمو عوض کنم ؛ اخلاقمو بهتر کنم ؛ اما این یکیو میخوام واقعا شروع کنم و به اونایی که تو زندگی دوستشون داشتم بگم که دوستشون داشتم و دارم. از اوناییکه تو زندگی بهم کمک کردن و میکنم تشکر کنم، از اونایی که دلشونو شکستم و اذیتشون کردم و نفهمیدم حلالیت بخوام، به اونایی هم که دلمو شکستن و اذیتم کردن یا به کنایه حرفی زدن و مسخره م کردنم بگم که همشونو دوست دارم و از ته ته دلم میبخشمشون...

و مهم تر از همه اینکه خدا رو شکر کنم به خاطر این همه زجر و سختیی که تو این دنیا نصیبم کرد و باعث شد زیاد به اینجا دلبسته نشم و بگم خدایا از فضلت و به کرمت منو ببخش که خیلی سرت غر زدم.
و بگم که ممنونم از حضرت زهرا(س) به خاطر همه ی شیرینیهایی که تو زندگیم چشیدم که و لولا فاطمه لما خلقتکما...